پرسش مطرح شده را می‌توان از منظر و روش‌های مختلف پاسخ داد، مثلاً:

۱-از منظر اهل لغت. ۲-از طریق تحلیل اخلاقی و عرفانی که با هدف قرآن کریم نیز هماهنگ است.

از منظر اهل لغت

“ابن” در کتاب‌های لغت به چند معنا آمده است: پسر، تابع و پیرو خاص، مسافر(ابن السبیل) و… .[۱]

طبق معنای دوم (تابع و پیرو خاص) “ابن” در جمله‌ی “السلام علیک یابن الحسن و الحسین”،[۲] به معنای پیرو ویژه و ممتاز است که به طور کامل از صفات والای آن دو امام پیروی می‌کرد. و با توجه به این‌که هر گلی عطری خاص دارد، حضرت علی اکبر(ع) حلم و صبر را از عمویش امام حسن(ع) و شجاعت و فداکاری را از پدر گرامی‌اش آموزش دیده بود.

روشن است که طبق این معنا، در “ابن” مفهوم ارزشی برتری نسبت به فرزند جسمانی و صلبی گنجانده خواهد شد، و در این صورت ترجمه‌ی این جمله چنین می‌شود: سلام خدا بر تو، ای کسی که پیرو خاص حسن و حسین هستی.

از منظر معارف اخلاقی – عرفانی

از منظر معارف اخلاقی اسلام، “ابن” و “ابنا” تنها فرزند پسر و پسران صلبی و جسمانی نیستند. هم‌چنان که پدر تنها صلبی و جسمانی نیست، بلکه “اب” در مفهومی فراگیر به کار رفته آن‌جا که در روایتی اخلاقی و حکیمانه آمده است: “الآباء ثلاثة اب ولدک و اب علمک و اب زوجک”[۳]، پدران سه قسم‌اند: پدر جسمانی، پدر آموزشی، و پدر همسر(زوجه).

هم‌چنین در قرآن کریم آمده است: “و آن‌گاه که به آنها گفته می‌شود پیروی کنید آنچه را که از سوی خداوند، نازل شده، می‌گویند: ما پیروی می‌کنیم آنچه را که پدرانمان را طبق آن یافتیم.[۴]

در تفسیر مواهب الرحمن آمده است[۵] : مراد از ابا در این آیه، بزرگان قوم و مربی‌ها و پدران است… و دلیلش آیه‌ی شریفه ۶۷ سوره‌ی احزاب است که می‌فرماید: “پروردگارا به طور حتم ما پیروی از آقایان و بزرگانمان کردیم، پس ما را گمراه کردند”.[۶]

در همین راستا در تفسیر روح المعانی آمده است: ولادت بر دو قسم است: صوری و ظاهری، و معنوی…، و ولادت معنوی بر حسب تفاوت استعدادها ارزیابی می‌شود و کلام حضرت عیسی(ع) که فرمود: “لن یلج ملکوت السموات من لم یولد مرتین”؛ (کسی که دوبار متولد نشود قدرت ورود به ملکوت آسمان‌ها را هرگز نخواهد داشت)، به همین مطلب اشاره دارد.[۷]

و ظاهراً از همین باب است که در قرآن کریم “اب” در معنای عمو به کار رفته است؛ یعنی ابن الأخ “فرزند برادر” به جای فرزند خود شخص قرار داده شده است. آن‌جا که فرمود:

آن‌هنگام که حضرت ابراهیم(ع) به عمویش گفت: ای عمو عبادت مکن بتی را که نه می‌شنود و نه می‌بیند و نه هیچ‌یک از نیازهایت را رفع می‌کند.[۸]

در این آیه “اب” به معنای عمو است نه پدر؛ زیرا مسلم است که پدران انبیا بت پرست نبودند.

[۱]. ر. ک: فرهنگ عربی، فارسی، معجم مقاییس اللغة، واژه‌ی «ابن» ص۴۳؛ المنجد، واژه‌ی «بنی» و «قفو»: «ابن» الهمزة و الباء و النون یدل علی الذکر و علی العقد و قفوا الشییء.

[۲]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق و مصحح: غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج ۴، ص ۵۷۷، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.

[۳]. آملی، سید حیدر، المقدمات من کتاب نص النصوص‏، ص ۴۹۸، تهران، قسمت ایرانشناسی انستیتو ایران و فرانسه پژوهشهای علمی در ایران‏، چاپ اول، ۱۳۵۲ش؛ نراقی، ملا محمد مهدی، جامع السعادات، ج ‏۳، ص ۱۴۰، بیروت، اعلمی، چاپ چهارم، بی‌تا؛ امینی، عبدالحسین، الغدیر فی الکتاب و السنة و الأدب‏، ج ‏۱، ص ۶۵۰، قم، مرکز الغدیر للدراسات الاسلامیه‏، چاپ اول، ۱۴۱۶ق؛ سبزوارى‏، ملا هادى، شرح مثنوى(سبزوارى)، محقق، مصحح، بروجردى، مصطفى، ج ‏۱، ص ۲۹۸، تهران، سازمان چاپ و انتشارات وزارت ارشاد اسلامى‏، چاپ اول، ۱۳۷۴ش؛ مشکینی، علی، تحریر المواعظ العددیة، ص ۲۴۷، قم، الهادى‏، چاپ هشتم، ۱۴۲۴ق.

[۴]. “وَ إِذا قیلَ لَهُمُ اتَّبِعُوا ما أَنْزَلَ اللَّهُ قالُوا بَلْ نَتَّبِعُ ما أَلْفَیْنا عَلَیْهِ آباءَنا”. بقره، ۱۷۰٫

[۵]. موسوی سبزواری، سید عبد الاعلی، مواهب الرحمان فی تفسیر القرآن، ج ۲، ص ۲۵۷، بیروت، مؤسسه اهل بیت(ع)، چاپ دوم، ۱۴۰۹ق.

[۶]. “وَ قالُوا رَبَّنا إِنَّا أَطَعْنا سادَتَنا وَ کُبَراءَنا فَأَضَلُّونَا السَّبیلاَ”.

[۷]. ابن عربی، ابو عبدالله محیی الدین محمد، تفسیر ابن عربی، تحقیق، رباب، سمیر مصطفی، ج ۱، ص ۴۹، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ اول، ۱۴۲۲ق.

[۸]. “إِذْ قالَ لِأَبیهِ یا أَبَتِ لِمَ تَعْبُدُ ما لا یَسْمَعُ وَ لا یُبْصِرُ وَ لا یُغْنی‏ عَنْکَ شَیْئاً”. مریم،۴۲٫